Музычна-мастацкая дзея “Край (не)расстраляных паэтаў”

Сіл няма такіх, каб нас перадушыць!»

Восеньскія ночы цьмяныя ды халодныя. З лагчын падымаецца ліпкі туман, неба такое нізкае, нібы вось-вось пакладзецца на шэрую пожню ды застылы лес, на разбіты шлях, старыя вуліцы, маўклівыя дамы… І адчуванне, што час ахутае ўсё забыццём і немасцю, адбярэ памяць і надзею…  Але нават хмары над маўклівым краем, чорныя дрэвы, гарады, кладзішчы, курганы і людзі, якія жылі на гэтай зямлі, апявалі яе, пісалі пра яе вершы — гэта і ёсць наша памяць. Яе не адабраць, не сцерці, не знішчыць. Мы не забудземся пра тых, хто калісьці глядзеў у невідушчыя вочы Восені, на жоўты пясочак ці на вільготную сцяну цёмнага каземата за секунды да стрэлу ў сваю патыліцу.

На канцэрце мы згадаем тых, хто загінуў у гэтую страшную ноч 1937 года — там, на Радзіме. А мы — пайшлі ў свет, разляцеліся па зямлі, але кожнай косткай, кожным нервам цягнемся да родных магіл і памятаем.

Кацярына Ваданосава — вакал, духавыя, бас-гітара.

Аляксандра Канафальская — пескаграфія, выцінанка.

Ганна Лепяшкевіч — цымбалы.

Ігар Палынскі — гітара.

Стафанія Ваданосава — скрыпка, вакал.

Ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 года — чорная, страшная дата ў гісторыі Беларусі. Менавіта тады ў засценках НКУС адбыўся расстрэл больш за 100 прадстаўнікоў беларускай інтэлектуальнай і культурнай эліты. Цяпер мы называем гэтую дату Ноччу паэтаў. І штогод згадваем тых, хто быў знішчаны, закатаваны, рэпрэсаваны за любоў да Радзімы, мовы, культуры. Пакуль у розных гарадах, краінах, на розных кантынентах чытаюць іх вершы, спяваюць песні на іх словы, гэтыя людзі не знікнуць. Яны і зараз могуць гаварыць, але ўжо нашымі галасамі.